Tabii ki her günün sonunda bir gün batımı olacaktır. Ya bu günbatımı sonuncusuysa… Vanessa Redgrave’in ölüm döşeğinde bir kadını canlandırdığı sahneyle başlayan film bir kadının ilk ve tek aşkını hatırlaması ve çocuklarıyla paylaşmasını konu ediyor. Bahsi geçen isimleri daha önce hiç duymayan çocukları annelerinin hayal görüp görmediği konusunda tereddüt ediyorlar. Nitekim kızlarından biri annesini konuşturmaya çalışırken diğeri susturup son uykusuna hazırlamaya çalışıyor. 

Herkesin aşkı Harris rolünü Patrick Wilson oynuyor. Oyunculuğuyla büyük bir varlık göstermese de hem kızların hem de erkeklerin rüyalarına girebiliyor. Onu seven fakat bunu bastırmaya çalışan erkek rolünüyse Hugh Dancy üstlenmiş. Sarhoş, mutsuz ve şaşkın bir genci oynayan Dancy kesinlikle bu sezon gördüğüm en iyi oyunculuğu çıkartıyor. Kaza sonucu oğlunu kaybeden Glenn Close ise inanılmaz bir histeri performansı sergiliyor. Filmde kısa bir rol üstlenen Meryl Streep’i söylemeye gerek bile yok. Başından sonuna aşkla dolu olan “Günbatımı” filmi biraz yavaş ve müzikten yoksun kalıyor.

Öleceğinin farkında olan hasta tüm hayatını gözden geçirirken kendine önemli bir soruyu soruyor: “Benim hayatım nereye gitti?” Sonra kızlarına hayatlarıyla ilgili kısa bir ders vermek istediğinde “Sadece mutlu olmaya çalışın çünkü hayatta hata diye bir şey yoktur” diyor. Kendisi yaptıklarını hatırlarken sevgilisinin ona yıldızlar gösterip “Bu senin, bu benim bu ikimizin” diyerek adlandırdığını da anımsıyor. Yıllar sonra bu âşıklar farklı insanlarla evlenip tesadüf sonucu sokakta karşılaştıklarında kadının gözleri aşk ve gözyaşıyla doluyken adamın söylediği son sözler “Biliyor musun gökyüzüne baktığımda halen bizim yıldızları görüyorum.” oluyor. Günbatımında sizin de bir yıldızı paylaşabileceğiniz sevgili, eş veya dost varsa bu filmi mutlaka görün. İlk başta ağlamamak için kendinizi tutabilseniz bile sonunda dayanamayıp serbest bırakacaksınız.

Konusunu Susan Minot’un yazdığı film sinemalarda.

Eddi Anter

21 Ekim 2007