Merak ve heyecanla beklenen Cem Yılmaz filmi nihayet gösterime girdi. Bu filmi görmeden evvel, hakkında o kadar çok dedikodu yapıldı ki göresin gelmedi. “Hiç komik değil, acayip hayal kırıklığına uğrayacaksın” gibi sözler kulağıma geldi. Ali Taner Baltacı ile beraber yönetmenliğe de soyunan Yılmaz’ın filmi hakikatten gitmeye değer. Şöyle ki: hiçbir beklenti olmasın. Sahnede her zaman güldürmesine alıştığımız CM YLMZ’ın gene aynısını yapmasını bekleyenler beklediğini bulamayabilirler. Ama film gerek senaryo gerek görüntü ve müzik konusunda çok başarılı. Tema müziğini de Yılmaz kendisi bestelemiş. 

Sahnelenen yerler, renkler, dekor ve kıyafetler çok güzel. Çocukluğunun gösterildiği başlangıç sahnelerindeki ev ve dekorasyonu ise kusursuz. Filmde beceriksiz ve başarısız bir sihirbazın turneye çıkışı konu ediliyor. Beraberinde çocukluk arkadaşı ( Tuna Orhan) “Maradona” lakaplı kişi ile babası (Mazhar Alanson) geliyor. Gönül hırsızı Fatma ise Özlem Tekin tarafından oynanıyor.  Hepsi ayrı ayrı ve beraber çok güzel oynuyorlar. Gezilen yollar, köyler, insan figürleri çok güzel resmedilmiş. Filmde espriler iyi, sürekli güldürüyor ama aynı zamanda düşündüren mesajları da var. Biraz aşktan bahsederken biraz da baba oğul ilişkisine de değiniyor.

Film boyunca düşündüğüm şey tüm oynayanların ne kadar insancıl olduklarıydı. Sanki filmde rol yapmıyorlar gerçek yaşamdan bir kesit filme çekilmiş gibiydi. Hayatta sihirler yoktur hepimiz biliyoruz. En önemlisi hokkabazın kendisinin biliyor olması. Bunu da sözleri ile dile getiriyor. “Ben gönüllü bir seyirciyi havada uçururken nasıl yaptığımı tabi biliyorum ama her seferinde kendi kendine uçmasını beklediğim anlar oluyor” gibi sözleri sarf ettiğinde sihrin halen olabileceğine inandığını söylüyor. Sihir belki yok ama hayatta mucizeler hep oluyor. Her sihirbaz gibi Cem Yılmaz’da hiçbir sahne sırrını filmde açıklamıyor. Merak edenlerin sihir kitabı almasını tavsiye ediyorum. Filmde aynı dakika içerisinde hem ağlatıp hem güldürmeyi becerene usta denmez de ne denir sorarım sizlere?